Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro - Al Nassr, Manchester United, Juventus, Real Madrid, Sporting CP / Tłumaczenia w kontekście hasła "przekraczając granice ludzkich" z polskiego na hiszpański od Reverso Context: Jako ekspert z aparatem fotograficznym w ręku, z pewnością spędzasz wiele godzin, eksperymentując i przekraczając granice ludzkich możliwości, aby zrobić perfekcyjne zdjęcie lub nagrać znakomity film. Kapiten nogometne reprezentacije Portugala Cristiano Ronaldo postao je prvi evropski igrač koji je postigao 90 i više pogodaka u dresu reprezentacije, a sa četi Inside Cristiano Ronaldo and Georgina Rodriguez’s lavish lifestyle that boasts luxury car collection, investments in hair transplant firm, hotel chain and property portfolio Być może, podobnie jak ja, zastanawiacie się czasami, gdzie leży granica ludzkich możliwości w maratonie i o ile szybciej człowiek jest w stanie pobiec, od i Informer - 10.10.2022. Fudbaleri Mančester junajteda pobedili su Everton rezultatom 2:1 u utakmici 10. kola engleske Premijer lige, a Kristijano Ronaldo je postigao 700. gol na klupskom nivou Domaći su poveli golom Aleksa Ivobija u petom minutu, ali je Mančester izjednačio 10 minuta kasnije pogotkom Jan 28, 2023 5:11 AM EST. Cristiano Ronaldo and girlfriend Georgina Rodriguez are said to be living like royalty since moving to Saudi Arabia. Ronaldo became the highest-paid soccer player of all Cristiano Ronaldo w Madrycie przeszedł test. Naukowcy chcieli sprawdzić skąd bierze się fenomen Crisa. Film był transmitowany w TVP Sport. Ludzki organizm kryje w sobie siłę, moc i wytrzymałość. Kość człowieka jest tak trwała, jak beton. Jest jednocześnie dostatecznie elastyczna, co ogranicza je Here's a timeline of everything that's happened so far. Cristiano Ronaldo. Cristiano Ronaldo has been accused of rape, an allegation he has repeatedly denied. The Juventus star met his accuser tqnW3. Stało się. Eliud Kipchoge potrzebował mniej niż dwóch godzin, by przebiec dystans 42,195 km. I ustanowił rekord świata osobliwy – nie zostanie on uznany, a zarazem przyćmi chyba wszystkie tegoroczne wyczyny sportowe. Nie wiadomo właściwie, dlaczego ludzkość obsesyjnie marzyła o pokonaniu maratonu akurat w czasie poniżej dwóch godzin. To 120 minut lub 7200 sekund – liczby okrągłe, ale wraz z poprawianiem kolejnych rekordów długodystansowcy mijali inne równie okrągłe, np. 7500, 7400 czy 7300, a one niczyjej wyobraźni nie porywały. Nikt nie nazywał ich również „psychologiczną” ani „magiczną barierą do pokonania”. Jeśli się zastanowić nad merytoryczną zawartością tego określenia, może zabrzmieć ono trochę absurdalnie. Dlaczego niby zejście poniżej granicy dwóch godzin miałoby dla sportowca stanowić wyzwanie mentalnie poważniejsze niż zejście poniżej, powiedzmy, dwóch godzin i 18 sekund? Dlaczego na wykresach giełdowych czy tabelach z kursami walut także widzimy jakieś wyimaginowane „psychologiczne bariery”, zawsze związane z okrągłymi liczbami? A jednak w sporcie one rzeczywiście istnieją. Przed dekadami biegacze tęsknili za sforsowaniem innej abstrakcyjnej granicy – przebiegnięcia mili w czasie poniżej czterech minut, czyli 240 sekund. Uchodziła za nieosiągalną, więc przekroczenie jej przez Rogera Bannistera magazyn „Sports Illustrated” obwołał „największym wyczynem XX wieku”. Gdy jednak Brytyjczykowi się udało, w następnych trzech latach barierę złamało… 17 innych długodystansowców. Nie nastąpił wtedy żaden skok w metodach treningowych, nie zmieniły się bieżnie ani sprzęt, ludzkie geny również nie zdążyłyby wyewoluować w kierunku gepardzich. Inni atleci usłyszeli po prostu komunikat „ty też możesz to zrobić”, wyczyn stulecia szybko zmalał do oczywistego celu dla każdego w czołówce. Można przypuszczać, że istotnie pękła bariera psychologiczna. Daniel Coyle, cytowany już przeze mnie autor „Kodu talentu”, przywołuje więcej dowodów, że jeśli przełomu dokona pojedynczy sportowiec, to potrafi natchnąć wielu mu podobnych. Opowiada o golfistkach z Korei Południowej, które przypuściły zmasowany atak na czołówkę w 1998 r., po bezprecedensowym dla zawodniczek z tego kraju sukcesie odniesionym przez niejaką Se Ri Pak, czy Annie Kurnikowej, która natchnęła tabuny rodaczek, gdy jako niepełnoletnia tenisistka wtargnęła do półfinału Wimbledonu. „Talent rozprzestrzenia się jak mlecze po podmiejskich ogródkach. Jeden podmuch przynosi wiele kwiatów”. Czy zatem powinniśmy zakładać, że wkrótce zaczniemy oklaskiwać całe stada następców Kipchoge, który zresztą wspominał, że w swoim pościgu za niemożliwym inspirował się Bannisterem? Odpowiedź nie jest prosta, ponieważ oba biegowe rekordy oddziela wieczność. Gdy swój ustanawiał w 1954 roku Brytyjczyk, jako młody lekarz rano miał jeszcze dyżur w szpitalu i dopiero w południe wsiadł w pociąg do Oxfordu, by stanąć na starcie. Zwykły chudzielec sporo ćwiczył, więc był szybki. Tymczasem Kenijczyka poniosły dzisiaj potęga współczesnej technologii, nauki, wątpliwych praktyk Nike oraz majątek kontrowersyjnego, delikatnie mówiąc, multimiliardera Jima Ratcliffe’a. Długo by opisywać, ile mózgów oraz mięśni pracowało na wyczyn Kipchoge. Buty z oddającą energię wkładką z włókna węglowego; aerodynamiczne tunele osłaniające od wiatru; zmieniający się jak w sztafecie inni wybitni długodystansowcy zredukowani do rólek „zająców”, którzy przyspieszają bieg (nie podoba mi się, że do polszczyzny przeniknął „pacemaker”, nasze słowo ładniejsze); podawane przez rowerzystów napoje, w tym ponoć najwydajniejszy wyprodukowany izotonik; wyświetlana na ziemi kreska pozwalająca Kenijczykowi kontrolować tempo; towarzysząca mu na zawodach pierwszy raz w życiu żona i dzieci. Tym razem w głowach atletów niekoniecznie natychmiast zaświtało „ja też mogę to zrobić”. Wykorzystano całą dostępną wiedzę, zainwestowano ocean pieniędzy, spektakl spowiły też wątki związane z zakazanym wspomaganiem – o wielu przeczytacie w świetnym tekście Łukasza Jachimiaka i zatrzęsieniu innych materiałów we wszystkich językach globu, bo widowisko podekscytowało całą ludzkość. Sam Kipchoge porównał swoje kroki do tych, które po wylądowaniu na Księżycu wykonał astronauta Neil Armstrong. Władze lekkoatletyczne uważają inaczej, rekordu nie uznają. Opisane wyżej okoliczności łamią bowiem regulamin w wielu punktach, poza tym Kenijczyk nie brał udziału w normalnej rywalizacji. Wielu ekspertów, również aktywnych znakomitych lekkoatletów, wyczuwa w wiedeńskiej imprezie fetor przekrętu, zorganizowanej dla marketingowych potrzeb cyrkowej sztuczki mającej niewiele wspólnego z prawdziwym sportem. Sam chętnie napisałbym, że Kipchoge wygrał na dopingu, ale czuję, że mimo wszystko obraziłbym fenomenalnego atletę, który zasługuje na szacunek i podziw. Nikt tutaj nikogo nie oszukiwał, całą (miejmy nadzieję) operację przeprowadzono jawnie, zresztą hegemonii bohatera nad resztą biegowej stawki nie sposób zakwestionować – posiada również oficjalny rekord, wygrał 12 z 13 przebiegniętych w karierze maratonów, raz dotarł do mety jako wicelider. Reprezentuje szczytowy sportowy kunszt. Można co najwyżej żałować ewentualnych następców, którzy psychologiczną barierę przełamią – o ile ktokolwiek przed nim tego dokona, być może tylko hipotetyzujemy – w normalnej rywalizacji. Kipchoge w pewnym sensie odebrał im przejście do legendy. W harmidrze składanych obecnie mistrzowi hołdów niewielu bowiem usłyszy lub uzna za zasadniczo ważne, że padł rekord jedynie nieoficjalny. Gdy pojawią się odpowiednio zdeterminowani sponsorzy z budżetem bez dna, jak szefowie Nike czy Ratcliffe, mają pełną wolność zignorowania obowiązujących reguł gry. Wymyślą sobie własne. Zmierzają w końcu ku celowi donioślejszemu niż sport, pragną przekraczać granice ludzkich możliwości. I widownia to kupi. Przecież Kipchoge nie poleciał na lekkoatletyczne mistrzostwa świata, wolał igrzyska pod flagą Nike. Dlatego zastanawiałbym – z niejakim niepokojem – czy alternatywnych sportowych aren nie przybędzie. Czy nie czeka nas nawet widok sprintera, który namówiony przez obrzydliwie bogatych mecenasów otwarcie się szprycuje, by unieważnić inną „psychologiczną barierę”. I wcale nie oczekuje, że ktoś jego wyczyn opublikuje w oficjalnych tabelach. Można rekord uznać albo nie, i tak nikt mu nie odbierze, że był pierwszy. Sportowe filmy, które warto obejrzeć W mojej codziennej pracy psychologa sportu, film często jest dla mnie ważnym narzędziem przekazu. Film może ilustrować istotne postawy i wartości, ale również prowokować do rozmowy i dyskusji. Tutaj rekomenduję 10 moich ulubionych, najbardziej wartościowych w mojej filmotece, filmów sportowych, z którymi warto się zapoznać. Gorąco zatem zachęcam do oglądania, własnych refleksji i wielu dyskusji w gronie treningowym i/lub rodzinnym! 1. Na fali (2007, ang. Surf’s up) Podstawowe informacje: film rodzinny, animowany. Historia młodego surfera, pingwina Cody’ego Mavericka, który marzy, by wygrać prestiżowe zawody i być jak jego idol Big Z. Motywy przewodnie: motywacja i zaangażowanie, poszukiwanie swojej ścieżki w sporcie. Sugerowane ograniczenia wiekowe: bez ograniczeń 2. 110% (2014) Podstawowe informacje: film dokumentalny o przygotowaniach, współzawodnictwie i mentalności polskich mistrzów sportu w różnych dyscyplinach. Motywy przewodnie: organizacja i logistyka treningu sportowego, budowanie przygotowania startowego, istota mentalności w sporcie. Sugerowane ograniczenia wiekowe: +12 3. Siła spokoju (2006, ang. The way of the peaceful warrior) Podstawowe informacje: film fabularny, inspirowany prawdziwą historią. Dan Millman jest młodym i utalentowanym gimnastykiem, któremu szkoleniowiec wróży olimpijski medal. Niestety chłopak ulega poważnemu wypadkowi… Motywy przewodnie: radzenie sobie w sytuacji trudnej (kontuzja), poszukiwanie wartości i swojej ścieżki w sporcie, dialog wewnętrzny, uważność na „tu i teraz” Sugerowane ograniczenia wiekowe: +12 4. Przegrani (2019, ang. Losers) Podstawowe informacje: serial dokumentalny (8 odcinków). Jak poradzić sobie z porażką w świecie, w którym liczy się tylko zwycięstwo? Oto serial, który opowiada historie sportowców, którzy pomimo bolesnych niepowodzeń, zdobyli coś, czego się wcześniej nie spodziewali. Motywy przewodnie: pozytywna porażka, uczenie się na błędach i niepowodzeniach, nastawienie Sugerowane ograniczenia wiekowe: +12 5. Trener (2004, ang. Coach Carter) Podstawowe informacje: film fabularny, inspirowany prawdziwą historią. Trener koszykówki, Ken Carter, obejmuje licealną drużynę koszykówki z trudnej dzielnicy. O dziwo, stawia naukę w szkole na pierwszym miejscu. Motywy przewodnie: zaangażowanie, współpraca, relacje, duch sportu, wartości i umiejętności życiowe Sugerowane ograniczenia wiekowe: bez ograniczeń 6. Game changers (2018) Podstawowe informacje: amerykański film dokumentalny, w którym były zawodnik MMA stawia sobie za misję znalezienie optymalnej diety dla zdrowia i wydajności człowieka. W tym celu spotyka się i rozmawia z wieloma naukowcami i wybitnymi sportowcami. Motywy przewodnie: samoświadomość, odżywianie, inna perspektywa Sugerowane ograniczenia wiekowe: +12 7. W głowie się nie mieści (2015, ang. Inside out) Podstawowe informacje: film animowany, którego bohaterami są emocje mieszkające w głowie nastoletniej dziewczynki Riley. Po przeprowadzce na drugi koniec kraju, emocje zaczynają się coraz głośniej odzywać i przejmują kontrolę… Motywy przewodnie: emocje, radzenie sobie, dorastanie Sugerowane ograniczenia wiekowe: bez ograniczeń 8. Granice ludzkich możliwości (2011) Podstawowe informacje: film dokumentalny, w którym jeden z najlepszych piłkarzy świata, Cristiano Ronaldo, zostaje poddany szeregowi prób, o których często nie śniło się największym analitykom futbolu. Gdzie kończą się możliwości Cristiano Ronaldo? Motywy przewodnie: badania, granice możliwości, doskonałość Sugerowane ograniczenia wiekowe: bez ograniczeń 9. Kamil Stoch – moja historia (2019) Podstawowe informacje: serial dokumentalny (9 odcinków). Serial o Kamilu Stochu to wyjątkowa okazja dla wszystkich, żeby przyjrzeć się z bliska jego codziennym życiu, treningom i relacjom z współpracownikami i najbliższymi. Motywy przewodnie: przygotowanie do treningu i współzawodnictwa, relacje, nastawienie Sugerowane ograniczenia wiekowe: bez ograniczeń 10. Headstrong (2020) Podstawowe informacje: film dokumentalny zrealizowany przez telewizję NBC Sports, w obecnej chwili dostępny tylko po angielsku. Film opowiada historie czterech wyczynowych sportowców, którzy otwarcie opowiadają o wyzwaniach związanych ze zdrowiem psychicznym. Motywy przewodnie: zdrowie psychiczne w sporcie Sugerowane ograniczenia wiekowe: +14 Cały projekt dostał nazwę INEOS 1:59. Wyzwanie zostanie podjęte na przełomie września i października, a najprawdopodobniejszym miejscem jest Londyn. – Uzyskanie najlepszego czasu w historii maratonu 2: to najwspanialszy moment mojej kariery. Otrzymanie kolejnej szansy złamania magicznej granicy dwóch godzin jest dla mnie niezwykle ekscytujące. Zawsze powtarzam, że granice ludzkich możliwości nie istnieją i uważam, że będę w stanie tego dokonać – mówi Kipchoge. Ogłoszenie tej decyzji nie jest przypadkowe. Dokładnie 65 lat temu – 6 maja 1954 roku – sir Roger Bannister został pierwszym zawodnikiem, któremu udało się złamać granicę 4 minut w biegu na 1 milę. Wtedy też ta bariera wydawała się nie do pokonania dla ludzkich możliwości. Kiedy Anglik tego dokonał na bieżni w Oxfordzie, szybko po nim udało się to także kilku innym zawodnikom. Podczas pierwszej próby złamania dwóch godzin w maratonie, w maju 2017 roku na włoskim torze wyścigowym Monza, Kipchoge zabrakło niewiele, uzyskał rezultat 2: Wtedy, ze względów regulaminowych, ten wynik i tak nie mógłby być uznany. W kolejnym roku o ponad minutę poprawił oficjalny rekord świata, uzyskując we wrześniu w Berlinie wynik 2: Eliud Kipchoge ujawnił INEOS 1:59, w rocznicę fenomenalnego biegu na Oxfordzie Rogera Bannistera – Zebrałem wiele doświadczeń podczas mojej pierwszej próby i jestem pewny, że mogę z tego wyniku urwać 26 sekund. Z dumą przyjąłem wyzwanie przedstawione przez INEOS. W niecierpliwością czekam na miesiące solidnych przygotowań, by potem wrócić i pokazać światu, że jeśli tylko potrafisz skupić się na swoim celu, ciężko pracować i wierzyć w siebie, to wszystko jest w życiu możliwe – mówi mistrz olimpijski i najlepszy maratończyk w historii. Kipchoge tradycyjnie wspierał będzie jego trener Patrick Sang oraz wierny sztab, który zadba o ty by nic nie było pozostawione przypadkowi. – W całej swojej bogatej maratońskiej karierze, Eliud z tym wydarzeniem wskoczył do innej, nowej stratosfery. Jestem pewny, że przy odpowiednim przygotowaniu będzie on w stanie tego dokonać – mówi słynny szkoleniowiec. Za przedsięwzięciem stoi firma INEOS – potentat w branży chemicznej. – Kipchoge jest największym w historii biegaczem maratońskim i jedynym zawodnikiem na świecie, który ma jakiekolwiek szanse, by złamać dwie godziny w maratonie. Damy każde możliwe wsparcie i wierzę, że będziemy świadkami historycznych wydarzeń – mówi założyciel i prezes INEOS Jim Ratcliffe. Niebawem zapadnie też ostateczna decyzja co do lokalizacji. Wiadomo, tak jak w przypadku pierwszej próby, że będzie to niewielka pętla wytyczona na płaskim terenie, bez ostrych zakrętów.